Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18-8-2021 r. – 0112-KDWL.4011.62.2021.2.DK

Czy zwrot za korzystanie przez pracownika z samochodu prywatnego dla celów służbowych podlega opodatkowaniu?

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W związku z tym, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 14 lipca 2021 r., nr 0112-KDWL.4011.62.2021.1.DK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane 14 lipca 2021 r., skutecznie doręczono 19 lipca 2021 r., natomiast w dniach 26 i 28 lipca 2021 r. do tut. organu wpłynęły pisma stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Środowiskowy Dom Samopomocy (…) (zwane dalej SDS) jest jednostką budżetową Miasta (…). Wykonuje zadania zlecone miasta, jako ośrodek wsparcia dla osób niepełnosprawnych. Działalność jest prowadzona z kodem 8810Z, w dziale PKD usługi pomocy społecznej bez zakwaterowania.

SDS ma swoją siedzibę w (…), świadczy usługi opiekuńcze – pobyt dzienny w placówce dla osób niepełnosprawnych z zaburzeniami psychicznymi i niepełnosprawnościami sprzężonymi.

SDS zatrudnia 11 pracowników. Do placówki są dowożone przez pracowników materiały higieniczne, apteczne, środki czystości, artykuły gospodarcze, artykuły spożywcze. Czasami zachodzi potrzeba dojazdu do uczestnika do jego miejsca zamieszkania w celu dowiezienia mu materiałów dydaktycznych oraz świadczenie pomocy np. zakupy żywności, wyjazd do lekarza, załatwienie spraw urzędowych itp.

W 2021 w SDS zostały zawarte z dwoma pracownikami umowy na korzystanie przez nich z samochodów prywatnych do celów służbowych. Umowy zawarto zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli, motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. Nr 27, poz. 271).

W umowach określono limit kilometrów, który po pomnożeniu przez stawkę z rozporządzenia, będzie podstawą obliczenia ryczałtu za używanie samochody prywatnego do celów służbowych przez pracowników SDS.

Ryczałt, zgodnie z rozporządzeniem oraz zapisami umowy, będzie pomniejszany o dni nieobecności, czyli dni niewykorzystywania samochodu prywatnego do celów służbowych.

Na podstawie zawartych umów pracownicy SDS, świadczący pracę w ośrodku, po zakończeniu każdego miesiąca przedkładają oświadczenie.

Wszelkie koszty związane z użytkowaniem samochodów prywatnych ponoszą pracownicy (paliwo, ubezpieczenia, koszty eksploatacyjne).

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca uzupełnił wniosek o następujące informacje:

• „czy pracownicy, z którym Wnioskodawca zawarł umowy o korzystanie przez nich z samochodów prywatnych dla celów służbowych są pracownikami socjalnymi w rozumieniu ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1876)?”Nie, pracownicy realizują zadania z pomocy społecznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Środowiskowy Dom Samopomocy (…) jako pracodawca i płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, jest zobowiązane do potrącania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, z tytułu zwrotu pracownikom SDS kosztów związanych z używaniem samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych?

Czy otrzymany zwrot poniesionych kosztów, w formie wypłaconego ryczałtu za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych, stanowi dla pracowników SDS, wykonujących pracę społeczną, socjalną na rzecz podopiecznych, przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym SDS, jako płatnik, nie będzie zobligowane do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

SDS nawiązując umowy o pracę oraz określając miejsce wykonywania pracy jako obszar miasta, jest zobligowane do zwrotu kosztów pracownikom wykonującym zadania w SDS. Nie można wymagać od pracowników, zwłaszcza w sytuacji deficytu chętnych do pracy w obszarze pomocy społecznej, że będą samofinansowali narzędzia pracy czy warunki wykonywania pracy.

Wnioskodawca, opierając się na przepisach ww. ustawy wnosi, że przychodem jest zasadniczo każde przysporzenie powodujące korzyść pracownika.

Natomiast w przypadku zwrotu pracownikom ryczałtem kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych, nie można mówić o przysporzeniu i korzyści pracownika, bowiem to pracownik ponosi koszty użytkowania samochodu i paliwa, działając w celach służbowych i na korzyść pracodawcy, nie własną.

Powołując się na treść orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. K 7/13, gdzie określono:

1. świadczenia muszą być dobrowolne i za zgodą pracownika,
2. świadczenia są spełniane w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść,
3. korzyść jest wymierna, dookreślona i przypisana indywidualnie.

Mając na względzie powyższe orzeczenie pracownicy SDS otrzymując zwrot kosztów używania samochodu, nie otrzymują świadczenia we własnym interesie, bowiem jest to zwrot wydatków, których nie musieli ponosić, zaledwie wyrównanie poniesionego przez nich uszczerbku. To pracodawca jest zobowiązany na gruncie prawa – kodeksu pracy art. 94 do zapewnienia pracownikom odpowiednich warunków wykonywania pracy, należytego wykorzystania czasu pracy, jak również osiągania przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy.

Za kwalifikacje pracowników kierownik Środowiskowego Domu Samopomocy (…) uznaje posiadane prawo jazdy, co umożliwia efektywniejsze wykonywania zadań dla potrzeb ośrodka. Gdyby pracownicy SDS nie wykonywali niektórych zadań z użyciem samochodów prywatnych do celów służbowych, jednostka działałaby mniej efektywnie.

SDS zauważa także, że wyrok NSA z dnia 15.04.2016 r. sygn. II FSK 635/14 rozstrzygnął iż „zwrot wszelkich wydatków pracownikom, którzy wykonują obowiązki służbowe, nie jest przychodem”. Stanowisko SDS jest potwierdzone także innym orzeczeniem NSA z 02.10.2014 r. sygn. II FSK 2387/12, w którym to Sąd stwierdził, że zapewnienie właściwej organizacji pracy nie może być utożsamiane jedynie z zapewnieniem biurka czy materiałów biurowych, lecz należy to analizować w kontekście obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. NSA zauważył także, że „przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy”.

Potwierdzeniem stanowiska SDS jest kolejne orzeczenie NSA z 19.09.2014 sygn. II FSK 2280/12, w którym NSA zastrzegł, że pracownicy nie mieliby powodu do ponoszenia konkretnych kosztów, gdyby nie realizowali interesu pracodawcy i umowy o pracę.

Również stanowisko organów jest zbieżne ze stanowiskiem wnioskodawcy: interpretacja indywidualna z 14.12.2015 IPPB4/4511-3-95/15-2/JK3, w której dyrektor Warszawskiej Izby Skarbowej przyznaje, że zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych, jest w interesie pracodawcy nie pracownika, to pracodawca bowiem otrzymuje wymierną i konkretną korzyść w postaci prawidłowo, sprawnie, efektywnie wykonywanej pracy.

„Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracowników użycia prywatnego samochodu, to sfinansowanie ww. kosztów przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości”.

Mając na względzie powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że kwoty wypłacone pracownikom SDS, tytułem zwrotu ryczałtem kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a nadto spełniają warunki zwolnienia określone w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego SDS, jako płatnik, nie ma obowiązku obliczenia, pobierania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 omawianej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei w świetle art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł z dwoma pracownikami umowy na korzystanie przez nich z samochodów prywatnych do celów służbowych. Umowy zawarto zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli, motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. Nr 27, poz. 271). W umowach określono limit kilometrów, który po pomnożeniu przez stawkę z rozporządzenia, będzie podstawą obliczenia ryczałtu za używanie samochody prywatnego do celów służbowych przez pracowników Wnioskodawcy. Jak wskazano w uzupełnieniu pracownicy, z którym Wnioskodawca zawarł umowy o korzystanie przez nich z samochodów prywatnych dla celów służbowych nie są pracownikami socjalnymi w rozumieniu ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1876).

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 919 ze zm.), na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.

Natomiast § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.) stanowi, że zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej „pojazdami do celów służbowych”, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Wobec powyższego, kwota przedmiotowego zwrotu wydatków za jazdy lokalne stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Dokonując oceny zdarzenia przyszłego przedstawionego w złożonym wniosku, wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W powołanym przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Wyrok ten dotyczył zatem wyłącznie świadczeń nieodpłatnych, dlatego też nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń:

• które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy,
• które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę,
• których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika, a więc również do zwrotu kosztów używania przez pracownika samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych nie jest uzasadnione.

Zatem, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż pracownik Wnioskodawcy otrzymuje środki pieniężne.

Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi ww. wydatku, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 77⁵ Kodeksu pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320 ze zm.). To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika, byłby on zobowiązany do ich pokrycia z własnych środków. Zatem przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.

Wobec tego zwrot kosztów poniesionych przez pracownika tytułem wykorzystywania, na podstawie właściwej umowy, prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych związanych z działalnością Wnioskodawcy – stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście powyższego należy wskazać, że gdyby wolą ustawodawcy nie było zaliczenie omawianych świadczeń do przychodów, to nie zawarłby w katalogu zwolnień przepisu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Powyższa regulacja ogranicza jednak krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów.

Odrębnymi ustawami, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. z 2020 r. poz. 2064),
• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2021 r. poz. 1275),
• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1876 ze zm.).

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw. W pozostałych przypadkach zwrot taki stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.

Zatem ww. zwolnienie adresowane jest do wąskiej grupy osób, o których mowa w odrębnych ustawach, do których odwołał się ustawodawca.

Z przedstawionych przez Wnioskodawcę informacji wynika, że pracownicy Wnioskodawcy, z którym zawarł on umowy o korzystanie przez nich z samochodów prywatnych dla celów służbowych nie są pracownikami socjalnymi w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej. Zatem obowiązek zwrotu przez zakład pracy kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego własność tego pracownika dla potrzeb zakładu pracy nie wynika wprost z przepisów ustawy o pomocy społecznej.

Powyższe oznacza, że w analizowanej sprawie nie zostaną spełnione przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy wyraźnie zaakcentować, że na gruncie konstrukcji i systematyki ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzenie przez ustawodawcę powyższego zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 23b cyt. ustawy dowodzi, że każdy zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych stanowi przychód tegoż pracownika. Nie można bowiem stracić z pola widzenia faktu, że aby dane świadczenie wymienione w katalogu zwolnień z art. 21 ust. 1 ww. ustawy w ogóle mogło korzystać ze zwolnienia od podatku, najpierw (wyjściowo) musiałoby stanowić przychód. Gdyby bowiem takie świadczenie ustawodawca ulokował poza źródłem przychodu, byłoby z opodatkowania wyłączone, a nie zwolnione; do tego bowiem w istocie sprowadza się różnica między zwolnieniem podatkowym a wyłączeniem z opodatkowania, których to instytucji pod żadnym pozorem nie należy mylić, a tym bardziej stosować zamiennie, mimo nawet zbliżonych skutków ekonomicznych.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że:

• otrzymany zwrot poniesionych kosztów, w formie wypłaconego ryczałtu za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych, stanowi dla pracowników Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych;
• Wnioskodawca jako pracodawca i płatnik, jest zobowiązany do potrącania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, z tytułu zwrotu pracownikom kosztów związanych z używaniem samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych.

Dodatkowo należy wyjaśnić, że sam fakt zawarcia odrębnej umowy z pracownikiem, co do kwestii wykorzystania prywatnego samochodu pracownika nie ma znaczenia, gdyż zatrudniony wykorzystuje swój samochód celem świadczenia pracy na rzecz pracodawcy. Wykorzystywanie samochodu prywatnego do celów służbowych pracownika jest niewątpliwie związane z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy.

Wobec powyższego dokonany na rzecz pracowników zwrot poniesionych kosztów w postaci ryczałtu, tytułem wykorzystywania, na podstawie zawartej umowy, prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych, w jazdach lokalnych, będzie stanowił po stronie tych pracowników przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W konsekwencji na Wnioskodawcy będą ciążyły obowiązki płatnika wynikające z art. 31 i 38 ww. ustawy.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę innych wyroków sądu administracyjnego wskazać należy, że jakkolwiek orzeczenia sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję